Jos (76)

12 januari 2024

 - Oncologie

Het ziekenhuis is al jarenlang vertrouwd terrein voor Jos. Na zijn behandeling rept hij zich naar zijn vrouw in het woon­zorgcentrum. Tegelijk zorg nodig hebben en zelf zorgen is geen makkelijke combinatie.

“De mensen die hier werken doen hartstikke hun best, maar je moet soms een beetje geduld hebben”, zegt Jos. Hij zit op hete kolen, want hij ligt nog aan een infuus en mist wellicht zijn bus. Die bus rijdt maar één keer per uur naar het woonzorgcentrum waar zijn vrouw verblijft.

Hij ziet er merkwaardig fit en gezond uit voor een man die al sinds 2001 kampt met een chronische vorm van leukemie. De ­laatste tien jaar krijgt Jos vaker ­medicatie en komt hij geregeld op ­controle. Er is een ziekenhuis dichter bij huis, maar hier voelt hij zich het meest thuis. En hij heeft veel vertrouwen in de kwaliteit van de oncologische zorg. Het heen-en-weer reizen weegt soms wel op hem, omdat hij daardoor minder tijd bij zijn vrouw kan door­brengen.

“Met mijn vrouw is het niet zo goed gesteld. Zij kreeg een half jaar geleden een beroerte. Ik wilde haar graag thuis houden, ik zie haar graag. Maar het ging niet meer en daarom is ze nu in een woonzorgcentrum. Normaal ben ik daar al in de vroege avond om haar te helpen met eten, maar dat haal ik vandaag niet. Ik ga er dadelijk nog naartoe, ik wil haar elke dag zien.”

Onze reporter trekt door de gangen van campus Gasthuisberg en meet de hartslag van mensen die hier passeren.

Laatste aanpassing: 12 januari 2024