“Het ergste daarbij was dat Ayaz wekenlang in een isolatiekamer moest blijven. Enkel zijn mama mocht soms bij hem”, vertelt Faiq. “Het doet veel pijn, je kind van twee in het ziekenhuis laten en zelf naar huis gaan. En niet weten hoe het verder zal gaan. Wij slapen slecht.”
Faiq zoekt soms naar woorden, maar zijn Nederlands is goed verstaanbaar. “Nog een paar beurten chemo, daarvoor zijn we hier, en dan is het wachten. Pas na een jaar weten we hoe het zit, zegt de dokter. Dat is heel moeilijk. We hebben hier ook geen familie om te helpen. We maken ons zorgen om hen ginder, en nu ook om ons kind hier.”
Onze reporter trekt door de gangen van campus Gasthuisberg en meet de hartslag van mensen die hier passeren.