Sophie heeft cerebrale parese, een hersenletsel waardoor ze veel spasmen heeft. Een baclofenpomp, die ze haar ‘koekendoos’ noemt, geeft haar spierverlammende medicatie. “Sinds 2008 woon ik in een begeleid zelfstandige woonvorm met vijftien andere mensen. Mijn tweelingzus woont daar ook. Er is een bushalte letterlijk voor de deur, maar die is niet aangepast aan rolstoelen. Wij geraken daar niet op. Maar omdat er wel een halte is, komt de belbus er niet. Daarom moeten we met de taxi naar het ziekenhuis komen.”
We geraken met onze rolstoel niet op de bus
De absurde situatie is frustrerend. En zo komen er nog heel wat andere zaken ter sprake. Terwijl Sophie vooral een zo normaal mogelijk leven wil leiden. “Ik lees veel boeken, ga graag skiën en ik doe vrijwilligerswerk in een kleuterschool. Dan vragen de kindjes soms: ‘Juf Sophie, hoe doe jij dit of dat?’ Ik vind het belangrijk om te tonen dat ik veel zelf kan en dat ook doe zoals iemand anders. Als ik trouwens een boekentip mag geven: Buitenbeen van Dirk Bracke zou iedereen eens moeten lezen.”
Onze reporter trekt door de gangen van campus Gasthuisberg en meet de hartslag van mensen die hier passeren.