Michel (74)

13 november 2025

- niercentrum

Al tien jaar komt Michel drie keer per week van net over de Waalse grens naar het niercentrum. Hij vertelt hoe het komt dat zijn Nederlands, ondanks een Franse ‘r’, bijna feilloos is.

“Toen ik mijn vrouw leerde kennen op een feest, sprak zij een beetje Frans en ik geen woord Nederlands. Een week later leefden we samen. Eigenlijk zocht ik niets en zij ook niet, maar we waren blij om samen te zijn.” Hij denkt er met de glimlach en een beetje weemoed aan terug. Zes jaar geleden moest hij haar laten gaan. “We waren 44 jaar samen. De bedoeling was natuurlijk nog veel langer, maar je hebt dat niet te kiezen.”

"Tijdens de nierdialyse oefen ik mijn Nederlands"

En er kwam nog meer tegenslag op Michels pad. Prostaatkanker, een septische shock, coma en uiteindelijk nierdialyse. Een transplantatie wil hij niet meer: het is goed zo. “Al vrij snel hebben ze mij gevraagd of ik ‘low-carepatiënt’ wilde worden. Dat wil zeggen dat ik mijn dialysetoestel ’s ochtends zelf klaarmaak en niet op de arts moet wachten. Ze hebben mij aangeleerd hoe ik de machine moet installeren. Ik ben altijd informaticus geweest, dus daar was ik snel mee weg. Meestal begin ik al om 6.30 uur, zodat ik erna nog een hele dag heb. Als je alleen woont, zijn er altijd dingen te doen. Ik heb mezelf zelfs leren pianospelen via internet. Tijdens de nierdialyse oefen ik ook mijn Nederlands met andere mensen hier. Slapen tijdens de dialyse kan ik niet. Laat mij maar bezig zijn en dingen bijleren. Je leeft maar één keer.”

Onze reporter trekt door de gangen van campus Gasthuisberg en meet de hartslag van mensen die hier passeren.

Laatste aanpassing: 13 november 2025