Sita: “Bij mijn twee vorige zwangerschappen is het misgegaan. De eerste keer dacht ik nog: dat kan gebeuren. Ik ging er heel rationeel mee om. De tweede keer woog het zwaar. Op twaalf weken voel je je superzwanger. Het was een vreselijk eenzame periode, ondanks de liefde van mijn man. Hier in UZ Leuven krijg ik veel steun en geruststelling tijdens mijn huidige zwangerschap. De wekelijkse opvolging geeft me houvast.”
Toen ze pas zwanger bleek te zijn, was het wekenlang laveren tussen hoop en bezorgdheid. “Hier in het ziekenhuis zeiden ze: vanaf het moment dat je het kindje voelt bewegen, ga je je beter voelen. Dat was ook zo, maar mijn man en ik hebben deze zwangerschap lang onder ons tweetjes gehouden, uit schrik voor weer een teleurstelling. Ik zal opgelucht zijn wanneer dit meisje veilig in onze armen ligt!”
Kleine Philippa is geboren, moeder en kind stellen het goed.
(Tekst: Ria Goris)
Check-up
Onze reporter trekt door het ziekenhuis en meet de hartslag van mensen die hier passeren. In deze editie praten we met patiënten over momenten van afscheid. Afscheid van een ongeboren kind, een geliefde of je vertrouwde leven thuis: het verdriet van iets of iemand te moeten missen kennen we allemaal.