Hilde: “Begin 2018 kreeg ik alsmaar meer pijn, tot een scan een gezwel blootlegde. Ik ben op spoed terechtgekomen en keerde pas drie weken later terug naar huis. Mijn derde kleinkind, Tuurtje, was toen pas twee maanden. Ik kon niet mee voor hem zorgen zoals voor mijn twee oudste kleinkinderen. En ook van mijn job als leerkracht moest ik afscheid nemen. Ik voelde me soms jaloers op mijn collega’s, want ik deed mijn werk heel graag.”
Omdat het in precoronatijden was, kon Hildes man aanwezig zijn bij de diagnose en bij alle behandelingen. Maar de prognose van Kahler is onherroepelijk: er is geen genezing mogelijk. “Ik maak me vooral heel veel zorgen om mijn dochter, die ik niet meer zal kunnen bijstaan. Het is een sterke vrouw, ze redt het wel, maar ze zal bijvoorbeeld niet meer bij me terechtkunnen met haar verhalen en zorgen over haar kleintjes. Tijdens de lockdowns was het ook moeilijk om mijn kleinkinderen niet meer te kunnen zien. Nu is daar wel weer wat ruimte voor: ze geven me nu een beenknuffel (lacht).”
(Tekst: Ria Goris)
Check-up
Onze reporter trekt door het ziekenhuis en meet de hartslag van mensen die hier passeren. In deze editie praten we met patiënten over momenten van afscheid. Afscheid van een ongeboren kind, een geliefde of je vertrouwde leven thuis: het verdriet van iets of iemand te moeten missen kennen we allemaal.