Column Annemie Struyf - "Word niet verbitterd"

Als journalist zag ik het mooiste wat de wereld te bieden heeft, maar stond ik ook oog in oog met het lelijkste dat zich in de mens schuilhoudt. Het zware reportagewerk dat ik vroeger lang gedaan heb, zou ik vandaag niet meer aankunnen. In Afghanistan zag ik hoe meisjes en vrouwen als honden behandeld worden. In Congo zag ik kinderen als vliegen sterven. In Kenia zag ik met eigen ogen hoe kleine meisjes op gruwelijke wijze besneden werden. Toen knapte er iets in mij en ging ik op zoek naar mildere verhalen. Zo kwam ik in Noorwegen terecht, waar ik al snel rust en vrede vond. Als vanzelf bracht het tv-programma Het Hoge Noorden mij inzichten om met de moeilijke dingen van het leven om te gaan. Een paar van die levenslessen wil ik graag delen.

Les één: respecteer de natuur. In ons dichtbevolkte Vlaanderen denken we nogal snel dat wij als mens alles in de hand hebben. Dat is natuurlijk een illusie. Als het erop aankomt, heeft de natuur het laatste woord. De streek in het Hoge Noorden heeft me keer op keer met de neus op de nietigheid van de mens gedrukt. Dat besef is hard, maar ook helder. Bovendien zet het aan tot solidariteit. Samenwerken om de natuur aan te kunnen, dat zit diep in de Noorse cultuur. En ook: het scherpe besef dat we onze connectie met de natuur moeten herstellen. 

De natuur is ook ons groene medicijn. De bossen en velden intrekken, wandelen, zuurstof inhaleren, bewegen. Niets is sterker om lijf en geest te soigneren. Angsten, depressieve gedachten, sombere gevoelens? Ga naar buiten. Wandel, desnoods gewoon het hoekje om. Beweeg armen en benen, stap, desnoods voetje voor voetje. Want beweging stuurt energie naar hoofd en hart.

Een onvergetelijke les: waardeer het licht. Hoog in het Noorden kennen de mensen vele weken, zelfs maanden alleen maar schemering en duisternis. In vergelijking met hen baden wij het hele jaar door in zonlicht. Wij Vlamingen klagen in de winter over het gebrek aan licht. Maar zelfs op onze donkerste dagen, ergens rond kerst, genieten we nog altijd van zo’n acht uur licht per dag. Wat een luxe. Om je echt goed te voelen, heb je per dag minstens twee uur rechtstreeks daglicht nodig. Liefst in de voormiddag. Koester dat daglicht, want het kan helpen tegen depressieve gevoelens.

Ook een belangrijke: count your blessings. Tijdens mijn reizen heb ik veel ellende, armoede, onrecht en gruwel gezien. Ik weet intussen dat 90 procent van de wereldbevolking een arm of been zou geven om op onze gouden berg te kunnen wonen. Wie een geschiedenisboek leest, beseft dat er geen betere tijd was om geboren te worden dan de onze. Toch klagen wij steen en been. Geloof me, we zijn op de best mogelijke plek en in de best mogelijke tijd geboren. In plaats van te klagen tellen we beter onze zegeningen. Dus stop met klagen en blijf niet bij de pakken zitten.

Bedank de tijd. Hoe ouder je wordt, hoe meer je je bewust wordt van de tijd. Zelf ben ik de 60 voorbij en besef ik maar al te goed dat er geen 60 jaar meer voor mij liggen. Ik kan dat jammer vinden, maar ik kan dat ook als een geschenk bekijken. Het doet me nog bewuster en behoedzamer met de tijd omgaan. Doem­denken lost niets op. Het is aan elk van ons om de tijd die ons rest – hoe kort of hoe lang ook – ten volle te benutten en ons steentje aan een betere wereld bij te dragen.

En last but not least: wees vriendelijk. Vriendelijkheid is een sleutel, een medicijn, een wapen, een tovermiddel, een van de belangrijkste instrumenten in de gereedschapskist van het leven. Laat de teleurstellingen in je leven geen reden zijn om niet meer aardig te zijn. Word niet verbitterd. Als je zelf vriendelijk bent, zal er vriendelijkheid op je pad komen. Je krijgt wat je geeft. Geven en nemen, dat is dezelfde beweging. Met vriendelijkheid op je pad krijgt je leven gegarandeerd meer glans en kleur.