Maar mensen bezit je niet. Mensen krijg je als een geschenk op je levensweg.
Wat is jouw dierbaarste bezit?
Toen ik die vraag kreeg voorgeschoteld kwam er niet veel bij me naar boven. Er is zoveel wat mij dierbaar is maar of dat nu over bezit gaat, iets dat echt van mij is? En toen dacht ik plots aan mijn met stof bekleedde rieten kist waar ik spulletjes in bewaar die ik graag bijhoud. Toen ik de kist opendeed, was het eerste wat ik zag een hondje dat je kunt opwinden en dat dan grappige sprongetjes maakt. Het was een cadeautje van mijn papa, een van de weinige herinneringen aan hem want hij stierf toen ik 8 jaar oud was. Dan kwam ik een groene ‘krokodil’ tegen; een stok die mijn petekind geverfd heeft, speciaal voor mij. Ik kwam een sjaaltje tegen dat we kregen op een kamp met autistische kinderen waar ik als kookmoeder mee naartoe was geweest. En zo kan ik nog een tijdje verder gaan. Wanneer ik daarbij stil sta dan zie ik dat al die spulletjes te maken hebben met relaties of ontmoetingen. Ik zou haast kunnen zeggen dat mijn dierbaarste bezit ‘mensen’ zijn. Maar mensen bezit je niet. Mensen krijg je als een geschenk op je levensweg. Wellicht ben ik zo gehecht aan kleine dingetjes omdat ze uitdrukking zijn van verbondenheid met dierbare mensen in mijn leven.
Het is een voorrecht om tijd te kunnen en mogen maken voor patiënten die het moeilijk hebben.
Op welke momenten ervaar je zin doorheen het werk?
Dagelijks ervaar ik mijn job als zinvol. Het is een voorrecht om tijd te kunnen en mogen maken voor patiënten die het moeilijk hebben.
Het meest ervaar ik zin wanneer ik voel dat ik voor een patiënt een verschil kan maken. Wanneer iemand die in somberheid gehuld is op het einde van het gesprek even kan glimlachen, wanneer een patiënt geraakt wordt door een tekst die ik voor hem of haar heb uitgekozen, als ik erin slaag om de juiste sfeer te creëren waarin een patiënt zich veilig genoeg voelt om zich kwetsbaar op te stellen,… voel ik dat mijn werk zin heeft. Ik word dan innerlijk blij en krijg weer nieuwe energie, ook al ben ik soms doodmoe van het vele luisteren.
Bijzondere momenten van zinervaring zijn rituelen. In een ritueel spreken mensen met elkaar over datgene wat niet in woorden uit te drukken is. En het wonderbaarlijke daarvan is dat het door de betrokkenen begrepen wordt. Een ritueel mogen begeleiden, getuige mogen zijn van een diepe verbondenheid van mensen met elkaar en soms ook met God, is voor mij van onschatbare waarde.