Pril geluk
Twee jonge mensen werden zopas ouders van hun eerste kindje, na amper dertig weken zwangerschap. Ze zijn nog overdonderd door wat er tijdens de nacht van de bevalling gebeurd is. Net op tijd kwamen ze in het ziekenhuis aan voor een spoedbevalling, hun dochtertje ligt op neonatologie. “Het is moeilijk te geloven dat ik nu al papa ben geworden”, vertelt de kersverse vader. “Langs de ene kant ben ik opgelucht en blij dat onze dochter ondanks alles een goede start heeft gemaakt. Maar ik ben ook bezorgd over de toekomst, die nog onzeker is. Ik kan haar niet knuffelen of in slaap wiegen. Ik zou haar willen laten weten dat we er als ouders voor haar zijn, maar ik weet niet goed hoe.”
Woorden schieten tekort om te benoemen wat er in hen omgaat. Als pastor ga ik daarom met hen op zoek naar een mooi ritueel. We besluiten een zegening te doen om hun verhaal te vertellen. Een verhaal waarin gevoelens van dankbaarheid en liefde, maar ook hun zorgen en onzekerheden een plaats krijgen. De papa leest een verhaal voor, waarin hij de personages met typerende stemmetjes tot leven brengt. Met volle overtuiging gromt hij als een beer en fluit hij als een vogel. Niet slecht voor iemand die voor het eerst een verhaal aan zijn dochtertje voorleest. Zijn vrouw schrikt er wat van. We moeten allebei lachen om zijn enthousiasme en inlevingsvermogen.
Je bent net zo sterk als het vogeltje in het verhaal.
Op het einde van de zegen leggen de ouders hun beide handen op het kindje. De hand van de papa ligt op de hand van de mama en samen zeggen ze nog enkele woorden tegen haar: “Je bent net zo sterk als het vogeltje in het verhaal. Ik ben nu al ontzettend trots op je.” Een intens moment, waarin de ouders zich sterk met elkaar en met hun dochter verbonden voelen. En doorheen het voorlezen van het verhaal, het toelaten van de stilte en het vinden van elkaars handen, klinken woorden die vertellen wat er in hen omgaat.
Later kom ik de ouders opnieuw tegen in het ziekenhuis. Het is voor hen nog altijd onwerkelijk wat er de laatste weken gebeurd is. “Ik heb mijn dochter lange tijd niet mogen vasthouden”, vertelt de jonge vader. “Maar door verhaaltjes te vertellen, voel ik mijn vadergevoel groeien.” De mama bevestigt: “Het is ook bijzonder om eindelijk borstvoeding te mogen geven. We zijn als gezin dichter naar elkaar toegegroeid.” Ook nu weer voel ik hoe deze jonge mensen op zoek gaan naar woorden om te vertellen wat ze meegemaakt hebben. En misschien … misschien is die zoektocht naar het ontdekken van woorden nog waardevoller dan het vinden van de woorden zelf.