Sorry, dit evenement is afgelopen.
Praktisch
Interview met Pat, Lili en Rudy
Interview met Marleen
Voor de dag van de verpleegkundige, mochten we Marleen interviewen. Zij verbleef tot voor kort in UZ Leuven, op campus Pellenberg, waar ze revalideerde na een beroerte. Marleen, gehuwd en moeder van 3 jongvolwassenen, werkt al 33 jaar als verpleegkundige. Ze hoopt dat ze na haar verblijf in Pellenberg haar werk als verpleegkundige gedeeltelijk terug kan opnemen.
Hoelang ben je al verpleegkundige? Waar werk jij? En waarom heb je voor deze specifieke werkcontext gekozen?
Wel, ik was 12 toen ik besloten had dat ik voor verpleging zou gaan. In de familie waren er verschillenden en wat zij vertelden over hun werk, dat sprak mij enorm aan. En die studie heb ik inderdaad gedaan. Het is niet vanzelf gegaan. Ik heb ervoor moeten werken, maar ik heb nog geen moment spijt van mijn keuze. Moest ik nu op dit moment die keuze maken, ik zou weer hetzelfde doen.
Ik werk nu vol liefde in een woonzorgcentrum, maar de werkcontext op zich was niet zo belangrijk. Ik ben in het ziekenhuis beginnen werken tot mijn kinderen mijn hulp thuis nodig hadden. Toen zij wat ouder werden en hun plan konden trekken, ben ik terug op zoek gegaan naar werk. Ik wou geen tijd verliezen in de file, dus heb ik voor een rusthuis gekozen, dicht bij huis. En wie mijn hulp kon gebruiken, daar wilde ik voor gaan.
Wat vind je het allermooiste aan je werk?
Onze bewoners kunnen zo goed als niets meer zelf doen: van eten geven tot wassen, van opstaan en weer naar bed gaan, hebben ze hulp nodig. Voor alles wat we voor hen doen, zijn ze eigenlijk wel tevreden. Als je op een kwartier tijd vier keer dankjewel te horen krijgt, dan geeft dat moed om verder te doen.
Hoe kijk je terug op de corona- periode?
Die was verschrikkelijk moeilijk. De steeds wisselende regelgeving was voor onze mensen moeilijk te snappen. Mensen met dementie verstaan het niet waarom vandaag iets wel mag en morgen niet meer. Het feit dat hun familie niet op bezoek mag komen was heel zwaar. Ze herkennen hen misschien niet alle dagen even goed, maar de aanwezigheid is heel belangrijk. De familie stond dan wel aan het venster te zwaaien, maar mocht niet binnen komen of ze waren aan de telefoon en konden toch niet tot in de kamer komen… Dat was voor onze mensen zeer moeilijk te verstaan. Wij werkten met mondmaskers op, waardoor onze bewoners ons gezicht niet konden zien en ons niet konden herkennen zoals ze dat voordien deden. Dat was, voor ons zorgverleners, zwaar om dragen.
Wat geeft je kracht in moeilijke momenten, op je werk en in je situatie waarin je nu bent?
Op het werk is dat de steun van het team waar ik in werk. Ook nu nog, ze hebben al een aantal kaartjes gestuurd. Per sms houden we regelmatig contact: hoe gaat het daar?, Hoe gaat het vooruit?, enzovoort. Ze houden me ook graag op de hoogte over hoe het op het werk gaat. Ja, mijn team, dat is een grote steun. Maar ook mijn familie thuis. Niet alleen mijn gezin, maar ook mijn ouders, mijn broers en zussen. Daar krijg ik eigenlijk een goede ondersteuning van.
Hoe ervaar je het om nu als patiënt zelf in een ziekenhuis te verblijven?
Heel veel punten herken je. Je weet wat er boven je hoofd hangt: wassen, gaan slapen, aankleden, gaan eten, dat zijn allemaal bekende punten. Maar het feit dat ik een beetje kan, maar dat ik mij toch op afstand moet houden, dat maakt het ook wel een beetje moeilijk. Ik zou zo graag mijn buurvrouw helpen die hulp nodig heeft. Maar ik mag het niet doen, omdat het nog niet 100 % veilig is. Het kriebelt toch om naast haar aan haar bed te gaan staan.
Hoe voelt het om als zorgverlener zelf zorg te ontvangen?
Ik ben zeer tevreden met de zorg die zij mij geven ook al probeer ik zelf mijn plan te trekken. Ik probeer geduldig te zijn, wetende dat hier mensen op dienst zijn die nog veel meer hulp nodig hebben als ik.
De houding als patiënt en tegelijkertijd gewezen verpleegkundige of tijdelijk gewezen verpleegkundige, dat is moeilijk. Soms zou ik raad willen geven, maar dat mag niet, omdat je de patiënt ook niet echt kent en omdat het natuurlijk ook niet gepast is om tussen te komen hoe iemand anders moet verzorgd worden. En dat maakt het als patiënt hier op dienst moeilijk omdat ik de kennis van verpleegkundige wel heb, maar het toch niet altijd mag of kan toepassen.
Zijn er dingen die je nu ervaren hebt als patiënt die je zou meenemen in je verdere loopbaan als zorgverlener?
Ja, ik zou met nog meer geduld en met nog meer respect omgaan met de bewoners waar ik mee werk en waar ik hoop terug naartoe te kunnen gaan. Geduld op vlak van verzorging en eten geven, maar ook door het werk te herverdelen om meer tijd maken om met de mensen een babbeltje te doen, zeker voor hen die zo goed als geen familie of bezoek hebben. Er zijn bewoners die bijna de hele dag alleen zijn, af en toe eens een therapie hebben, maar niet te veel. Contact hebben met anderen, collega’s, bewoners, familie, daar zou ik meer tijd voor gaan maken.
Waar droom je van voor de toekomst? Op het werk en persoonlijk?
Persoonlijk hoop ik om terug thuis mijn huishouden voor mijn gezin te kunnen doen. Voor het werk hoop ik om toch weer deeltijds aan het werk te geraken. Als ik zie wat ik op een maand tijd al bereikt heb… Bij de start van mijn ziekte dacht ik: “daar komt niets van”. Maar nu, een maand later, denk ik toch wel dat er een mogelijkheid is om terug halftijds te gaan werken en dan zou ik graag terug naar mijn senioren gaan.
Zijn er dingen die je zelf graag nog zou willen vertellen, los van de vragen, over het thema op de dag van de verpleegkundige, dingen die jij onder de aandacht wil brengen?
Mensen, collega’s, die de studie van verpleging afgewerkt hebben, hebben het waarschijnlijk met hun volle hart gekozen. Anders doe je die studies niet en begin je niet met dit zware werk… Maar zoals ik het al 30 jaar volhoud: doe nog een beetje voort, het is zeker de moeite waard. Dat wil ik hen graag meegeven.