Enkele maanden geleden viel er een bom tussen mijn hersenen.
Ik dacht: ik ga direct dood.
Maar zie: niets is minder waar.
Noodgedwongen heb ik geproefd van ingrepen allerhande:
heelkunde om de psychopaten onder mijn cellen te verwijderen, chemo die van een gorilla een schotelvod maakt en radio die mij hopelijk opnieuw zal doen stralen.
Ik heb heel wat deskundige en begripvolle mensen ontmoet:
vrijwilligers, hulpverleners,medici en paramedici.
Ze beseffen onvoldoende dat zij mijn dag herhaaldelijk hebben gered door hun professionaliteit, nuchterheid,heldere informatie, respect en luisterbereidheid.
Als laatste opstapje naar het gewone leven is er dan KanActief.
Ik heb er opnieuw gezond leren zweten en er mijn verloren lach gevonden. Ik heb er op mijn hielen leren lopen en mijn sociaal isolement steen voor steen afgebroken.
Ik heb er mij begrepen en gekoesterd gevoeld en ben terug bevriend geworden met mijn lichaam.
Ik kreeg de kans op een ontspannen manier lotgenoten te leren kennen, totaal vrijblijvend en op eigen tempo. Heerlijke vrouwen die zich genesteld hebben in mijn hart.
Dank je Lies.
Jij was zonder het te weten vaak een valscherm wanneer ik op de achtbaan van mijn leven zat, een discreet nachtlampje in een donkere week, een heldere lach waarop ik me oriënteren kon wanneer ik de weg even kwijt was.
Dank je Barbara, voor je jeugdige enthousiasme en je verbluffend rijpe inlevingsvermogen.
Jullie waren de kers op de taart.